درمان های پیشنهادی
در حال حاضر هیچ راهی برای درمان کامل فلج مغزی وجود ندارد. واکسیناسیون هایی برای جلوگیری از CP انجام می شود. مجموعه ای از اقدامات برای کودکانی که به احتمال بالا در معرض ابتلا به فلج مغزی هستند انجام می شود از قبیل:
- Cooling: نوزادانی که در حین تولددچار هیپوکسی( کمبود اکسیژن رسانی) شده اند. تحت تأثیر خنک کننده هایی قرار می گیرند و دمای بدن آن ها را کاهش می دهند تا احتمال ابتلا به فلج مغزی در آن ها کاهش یابد.
- Antenal Steroids: یک نوع داروی استروییدی این که به مادران باردار تزریق می شود تا ریسک ابتلا به فلج مغزی را کاهش دهد.
- Sulphate Magnesium:به مادران بارداری که در احتمال بالای نوزاد به CP هستند داده می شود منیزیم- سولفات می تواند مغز کودکان را از آسیب در امان نگه دارد.
- تجویز بوتولینیوم- توکسین نوع A که در ماهیچه تزریق می شود که از درد جلوگیری کرده و باعث راحتی فرد مبتلا می باشد.
-کارگذاری پمپ اینتراتکال باکلوفن جهت درمان اسپاسیته
- درمان های فیزیکی و کاردرمانی( فیزیوتراپی) به نحو مطلوبی وضعیت و حرکات بدنی را تسهیل می کند و بهترین و مؤثرترین شیوه جهت درمان و بهبودی این کودکان است.
- روان درمانی یا مشاوره برای کمک به خانواده کودک برای پذیرش وضعیت کودکشان و کمک کردن به وی برای دستیابی به حداکثر توانایی خود
- جراحی برای تسهیل مشکلات عضلانی و بدشکلی های مربوطه( گاهی)
- استفاده از ابزار کمک دستی و برقی جهت تسهیل حرکات بدنی
- والدین همواره بایستی در مورد خود و کودکشان دید مثبت داشته باشند. گاهی نتایج دور از انتظار و خوبی به دست می آید. با توانبخشی مناسب می توان به این کودکان کمک کرد تا زندگی مستقلی را دنبال نمایند و به عبارت دیگر وجود ضایعه بدان معنی نیست که اینگونه افراد از یک زندگی متکی به خود محروم باشند. این گونه کودکان علاوه بر نیازهای عمومی برای شکوفا شدن استعدادهای بالقوه ای که از آن برخوردارند به آموزش و خدمات خاص نیز نیاز دارند.متاسفانه در پاره ای موارد حتی نیازهای عمومی اینگونه افراد به فراموشی سپرده شده و نهایتاً ارتباط و تعامل اجتماعی که زمینه رشد، تکامل و آموزش کودکان می باشد محروم می گردند.
در خصوص اینکه چه باید کرد خانواده ها می بایست به کاربرد تکنیک های مختلف در جهت برطرف نمودن نقص ، ضعف و اسپاسم حرکات عضلانی حاصل از ضایعه مغزی توجه نمایند.
روش های مختلف درمانی
الف) توانبخشی
- فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتاردرمانی
ب) ارنوزها، قالب های گچی و اسپلینت ها
ج) دارو درمانی
د) جراحی.
ه) درمان فلج مغزی به وسیله سلول های بنیادی
شواهد و مدارک درخور توجهی درباره درمان موفق با روش های ذکر شده موجود نیست به طور سنتی درمانگران هنگام ارائه تمرین به کوک دچار فلج نیمه بدن با استفاده از تکالیف دوطرفه یا تمرین تکراری ارادی به وسیله فعالیت های یک طرفه، حرکات طبیعی اندام مبتلا را تشویق می کنند. به منظور درگیر شدن کودک در این فعالیت ها و تمرین تکراری با دست درگیر لازم است که روش های تشویقی مادی و کلامی مختلفی استفاده شود. علاوه براین پافشاری در واداشتن کودک مبتلا به خامحرکتی به فعالیت، می تواند ناامیدکننده و مخرب باشد و سرانجام منجر به شکست وی در اجرای کامل و موفقیت آمیز تکالیف شود. در پژوهش های انجام شده در این زمینه، کودکان نیز چنین شکایت هایی را کرده اند. درمانگر باید فرصت ها و محیطی را به وجود آورد تا طی آن کودک بیاموزد که چطور از اندام مبتلایش استفاده کند. این تجارب باید از جنبه های رفتاری تأثیرگذار باشند و پس از انجام حتی ساده ترین تکالیف تقویت و پاداش مناسب به کار گرفته شود. شواهد جدید نشان می دهد که از میان رویکردهای درمانی نوین حرکت درمانی با محدودیت اجباری، حرکت درمانی با محدودیت اجباری تعدیل یافته، استفاده تحمیلی و درمان فشرده دودستی دست و بازو در بهبود کارکرد اندام فوقانی این کودکان مؤثر است. در ادامه هریک از مفاهیم به طور مختصر تعریف می شود:
1- حرکت درمانی با محدودیت اجباری: به همراه بیش از سه ساعت تمرین ساختاریافته روزانه برای دست مبتلا طی بیش از دو هفته متوالی؛ 2- حرکت درمانی با محدودیت اجباری تعدیل یافته: محدود کردن دست سالم به همراه کمتر از سه ساعت تمرین ساختاریافته روزانه برای دست مبتلا؛ 3- استفاده تحمیلی: محدود کردن دست سالم بدون درمان یا تمرین ساختاریافته برای دست سالم؛ 4- درمان فشرده دودستی دست بازو: اولی الگوواره( پارادایم) آموزشی فشرده مبتنی بر کارکرد برای کودکان استکه عنصر، کلیدی حرکت درمانی با محدودیت اجباری، یعنی درمان فشرده و همچنین هماهنگی دوطرفه با استفاده از تمارین ساختاریافته را در خود جای داده است.در این روش از دست سالم برای بهبود عملکرد دست مبتلا و از طریق تسهیل تأثیر متقابل اندام های فوقانی که تأثیر آن در مطالعات هماهنگی بین اندام ها در افراد سالم نشان داده است استفاده می شود. برخلاف تکنیک های مستقیم روی اندام مبتلا که نیمکره آسیب دیده را فعال می کند، در تکنیک های دوطرفه، هدف فعال کردن نیمکره سالم به منظور تسهیل فعال سازی نیمکره آسیب دیده است که منجر به بهبود کنترل حرکتی اندام مبتلا و تسریع پلاستی سیتی می گردد.
